Przemyślenia kolorowej duszy

 Przychodzi taki czas w życiu, kiedy na rodzinnych obiadkach trzeba odpowiadać na pytanie "Czy kogoś masz na oku?" ciekawskim krewnym. Twoi rówieśnicy wiążą się ze sobą w pary i relacjonują swoje związki na facebooku. Lub co gorsza jesteś świadkiem jak nie mogą powstrzymać się od uścisków i przytulasków w miejscach publicznych.
A nawet jeśli otoczenie nas nie naciska, zawsze to zrobią środki masowego przekazu. W "internetach" spotykamy miłosne cytaty czy gify, "życiowe" mądrości o romansowaniu i groźby w kierunku wyimaginowanych partnerów. Żartuje się o samotnikach czy osobach poległych w friendzone. Serwisy plotkarskie opisują życie uczuciowe znanych osobistości. W książkach, filmach i grach często umieszcza się wątek romantyczny, sensowny czy nie, przekrzywiający rzeczywisty obraz relacji.  
Szczęściarzy albo ta zaraza ominęła szerokim łukiem albo matka natura obdarzyła tak silnym umysłem, że podchodzą do sprawy z dystansem oraz za bardzo tym nie przejmują. Niestety, reszta za bardzo wzięła do serca hasło "nie możesz być singlem by funkcjonować w społeczeństwie". Dlaczego niestety? Obniża się im samoocena, ponieważ myślą, że są sami dzięki swojemu wyglądowi i charakterze. W następstwie załamują się i zamykają się na ludzi. Bądź próbują udowodnić, że są świetnymi ludźmi poprzez szukanie dziewczyny/chłopaka na siłę i przez to są "z byle kim". Możliwe, iż nam się dobrze trafi i pomimo widocznych wad drugiej osoby, przeżyjemy z nią chwile warte wspominania. Częściej jednak nici z takiej znajomości, gdyż przymykamy oczy na rażące wady (ludzie się zmieniają, można na nich wpłynąć, ale bez przesady), a one wymkną się poza kontrolą. Czy też znamy go tak krótko, że dopiero podczas romansu te minusy w charakterze wychodzą na wierzch. Dochodzi do rozstania, które może przejść nieprzyjemnie. Znowu samoocena podkopana, bo nie wyszło tak jak pokazali w tym filmie romantycznym. Słabsze charaktery wybiorą jeszcze bardziej dołującą opcję czyli tkwienie w toksycznej relacji. Tak czy siak depresja puka do naszych drzwi.
Nie ma jednej recepty, by przeżyć związkopropagandę bez przeszkód, ponieważ każdy inaczej spostrzega sferę uczuciową. Pamiętajcie jednak o fakcie, że singielskia egzystencja również ma sporo zalet i naprawdę warto korzystać z tego czasu. Znajcie też swoją wartość.  Nie oznacza od razu czekać na księcia/księżniczkę na białym koniu. To już jest gorsze.        

Każdy choć raz zadał sobie te pytanie i poszukiwał odpowiedzi na nie w kontekście "Czym mam się kierować w życiu?". Mogło wydawać się takie oczywiste, jednak odpowiedzi są różne. Bardzo różne.
 Bliscy drobnymi gestami przypominają ci, że to kochająca rodzina jest największym oparciem człowieka. Przyjaciele  pokazują ci siłę braterstwa oraz współpracy z innymi.  Przy każdym pocałunku z drugą połówką nie wyobrażamy sobie nic bez "tej" miłości. W szkole uczą szacunku do ojczyzny. Próbujemy zaplanować odpowiednio dzień, ponieważ często żałujemy straconych godzin. Lubimy być doceniani, pragniemy świetnej pracy, czasem marzymy o sławie. Bogate osoby będą nas przekonywać co pieniądze mogą zdziałać.
 I z niektórymi się zgadzam, bo przecież to wpływa na stan "szczęścia". Tylko gdy się  tym głębiej pomyśli nie mielibyśmy z tego radości, gdyby nie coś innego. Informacje.
 Spojrzyjcie tylko - w tym świecie to ludzie z dużą wiedzą wygrywają walkę o byt. Do pracy przyjmuje się osoby, które mają pewny zasób informacji i doświadczenia. Potrzebujemy pewnych znaków, by móc komuś zaufać, a tym samym móc też ją kochać zdrową miłością. Zanim kupimy produkt czy skorzystamy z jakieś usługi, zasięgamy opinii, żeby pieniądze nie poszły w błoto. Również prosimy znajomych o rady w trudnych sytuacjach, oczywiście by przypadkiem nie wybrać źle. Dzięki odpowiednim danym rozwijamy pasje z efektywniejszym skutkiem. W osiągnięciu pewnych celów można też manipulować wiadomościami co różnie się kończy.  

Ostatnimi miesiącami nadrabiam zaległości filmowe. Nigdy nie pomyślałam, że wcześniej znienawidzona forma rozrywki tak mi się spodoba za sprawą jednego reżysera (może kiedyś tu napiszę opinie na temat jego dzieł). Ferie to idealna pora, by nie tylko poczytać grubsze książki, spędzić czas nad mechaniką gry, narysować coś większego i rzecz jasna obejrzeć więcej niż zazwyczaj: obejrzałam mierną, choć piękną pod względem graficznym kontynuację 300, przemierzałam śmiercionośną pułapkę z bohaterami Cube, zachwyciłam się klimatem i symboliką ,,Łowcy Androidów'' (z przyjemnością sięgnę po książkę), a Quentin Tarantino znowu wykonał kawał świetnej roboty przy ,,Nienawistnej Ósemce'', poznałam jeden z barwniejszych czarnych charakterów w ,,Autostopowiczu'' z 1986; tytułowy ,,Prawdziwy romans'' może była nieco infantylny (choć sądzę, że był to specjalny zabieg), ale resztę zrealizowano po mistrzowsku. Nawet ,,Barbie:Tajne Agentki'' mnie zaskoczyły, gdyż nie były tak naszpikowane suchymi żartami jak poprzedniczki. Przypomniałam sobie także książkę Pierre Choderlosa de Laclos ,,Niebezpieczne związki'' oraz powieść Johna Grenna ,,Gwiazd naszych wina''. Nie będziemy dyskutować o tym ostatnim, lecz o rozważaniach, które znowu obudziły się w mojej głowie oglądając tą przyzwoitą ekranizację.
 Myślę, że każdy z Was usłyszał choć raz o specjalnej fundacji, która spełniła marzenie chorego człowieka poprzez organizowanie spotkań z różnorakimi celebrytami czy wycieczkami do odległych krain. Zupełnie za darmo (bo w sumie w grę wchodzi ciężka choroba) i bez większych trudności, bo większość się ulituje nad umierającym. Czy nie mieliście nigdy uczucia, że to nie jest do końca fair? Wiem, wiem, że ciężko zadbać na świecie o sprawiedliwość, ponieważ jej po prostu nie ma, ale sądzę, że każdy chciałby się wyrwać od codzienności i zrobić coś wyjątkowego jak ci pokrzywdzeni przez raka czy brak kończyn. Niestety prawda jest brutalna - na niektóre z wydarzeń będziemy musieli poczekać nawet lata, a niektóre zakrawają o cud.
 Domyślam się, że pomyśleliście "Przecież oni mają tak ciężko, to jedyna pozytywna rzecz co może ich spotkać, muszą borykać się z depresją, zaraz umrą itp.''... Nikt nie ma łatwo, nawet w pełni zdrowy człowiek musi borykać się z trudami życia od przyziemnych spraw od samodzielnego zapewnienie sobie bytu na ziemi znajdując pracę i dach nad głową (ewentualnie wychowanie dzieci, ale zaraz ktoś walnie, że przecież to wybór posiadać stadko "bachorów") aż do walki z samotnością, bólem, cierpieniem, niewygodnymi pytaniami. Fakt posiadania parametrów życiowych w normie nie oznacza, że od razu będzie jak w niebie. Prędzej zacytuję Roya Batta z ,,Łowcy androidów'': ,,Wszystkie te chwile znikną w czasie, jak łzy w deszczu... Pora Umierać." Zresztą ci okaleczeni też mogli wybrać sobie taki a nie inny los, niekoniecznie musiał być to przypadek. Mogło być to zwykłe niedbalstwo o siebie np. nie wykonując badań kontrolnych czy głupota np. skakanie na główkę do jeziora. I wbrew pozorom nasze życie może skończyć się szybciej niż niejednego z brakiem dłoni. Kiedy niepełnosprawny może dożyć starości, my możemy niefortunnie spaść z łóżka czy stracić głowę (dosłownie) przez wypadek samochodowy. Mało kto pamięta o istnieniu wydarzeń losowych, które mogą uciąć nić życia niejednego boga seksu. Sprawny człowiek też się użera z myślami samobójczymi i odpowiedzią na pytanie ,,Po co żyję'', często z bardziej niszczącym skutkiem niż u według większości bardziej pokrzywdzonej grupie. W dodatku nie sądzę, by nagle ni stąd ni zowąd wszyscy zmienili nastawienie do w przenośni podróży usianej pułapkami. Może zapali się światełko nadziei, jednak nie liczyłabym na nic wiele. To może zafundować wszystkim atrakcje? Od razu porzućmy to, ponieważ ludzi jest ogrom a pieniędzy niedużo na takie inwestycje.
 To co z tym hajsem zrobić? Może po prostu przeznaczyć na nowoczesny sprzęt medyczny, który ma im pomóc lub zainwestować w jakieś ułatwienia dla nich, a w pomocy ich psychice także w psychologów?  Na pewno bym im bardziej pomogło niż niejeden lot do Japonii czy przytulasek od Dawida Kwiatkowskiego.
 Zanim mnie oskarżycie o brutalność moich myśli i o moją niewiedzę co oni czują itp. to od razu odpowiadam - znam bliżej osoby, które mają niepełnosprawne dzieci i wiem, że jest im cholernie ciężko. Dlatego popieram wszelkie akcje zbierania na wózek czy szukania dawcy. Jestem za by pomóc im w postaci miejsc parkingowych lub specjalnych samochodów. Tylko nie rozumiem traktowania ich jak wybrańców przesadnym spełnianiem każdego życzenia.                              

Myślę, że każdy z Was spotkał się z sytuacją, kiedy musiał komuś wytłumaczyć jak coś się robi. Nawet jeśli cudem tego uniknęliście, to macie styczność z nauczycielami w szkole, zajęciach dodatkowych czy z trenerami sportowymi. Pewnie zauważyliście, że innym lepiej to idzie, innym gorzej - tak jak w innych dziedzinach życia, jak i do przekazywania wiedzy trzeba mieć powołanie. Ja na przykład (nieskromnie mówiąc) pomimo posiadania niezłego zasobu informacji w ogóle nie potrafię pomóc np. mojej siostrze w lekcjach. Więc co za tym powołaniem się kryje? Zapraszam do tekstu.
1. Widać, że naprawdę kocha to robić
 Domyślam się, że robienie czegoś przez lata może znużyć, jednak nie ma nic gorszego od byciu mentorem dla zarobku. Czytając mój poprzedni post wiecie, że z wyborem pracy powinniśmy się spodziewać blasków i cieni jej wykonywania. Tak jest i z nauczaniem. Brak zapału u mistrza nie zmobilizuje adepta, by poszedł w jego ślady. Na dodatek ciekawą lekcję zapamiętuje się znacznie lepiej i wspomina się nią z uśmiechem na ustach. Sztywno przekazywana mądrość prędzej kojarzy się z dobrą dobranocką (albo koszmarem, gdy jest trudny test).

2. Cierpliwość
 Wiele mentorów zapomina, że uczniowie stawiają pierwsze kroki lub uczą się/ćwiczą znacznie mniejszą ilość czasu niż oni. Przez to dochodzi do nieprzyjemnych sytuacji jak niepotrzebne, przezywanie, sarkastyczne żarty , dzięki którym adept traci zapał do nauki. Każdy ma prawo do błędów, gdyż z nich też wyciągamy jakąś lekcję. Pamiętajmy też, że mistrz nie od razu był w tym świetny, nawet gdy od pierwszej chwili ujawnił się talent do tego. Bo nie samym talentem się coś osiąga, a ciężką pracą, która trwa latami. Jednak nie popadajmy w skrajność - cierpliwość nie oznacza przymykanie na błędy, a poprawianie ich bez cienia złości w głosie i zachowaniu.

3. Zrozumienie
 Łączy się to z pierwszym punktem, lecz bardziej mi chodzi o inną kwestię. Mianowicie... Cholernie denerwuje mnie fakt, kiedy nauczyciel sądzi, że przekazuje wiadomości o najwyższej wartości. Po prostu dla każdego jest to tak ważne, że każdy będzie z tego zdawał maturę, żył z tego. Bez tego po prostu świat nie może istnieć! Chciałabym, żeby mój sensei rozumiał moje wartości celów, pragnienia, marzenia. Czy fakt, że chcę zostać prawnikiem, przekreśla marzenia o nauczeniu się sztuk walk, które traktuję wyłącznie jako hobby? Przecież ten fakt nie przekreśla tego, iż kocha to robić. Po prostu niech nie będzie fanatyczny ;)

4. Daruj sobie te żarty, okej?
 Nie zrozumcie mnie źle, bo jeśli te żarty są nieprzymusowe, wypowiedziane w odpowiednim momencie, a nauczyciel ma poczucie humoru, są nawet wskazane. Jednak te ogłoszone "żeby uznali mnie za fajnego" wywołują tylko zażenowanie. Jest spora grupa ludzi, którzy czują większą sympatię do mistrzów-kumpli, ale najważniejsze jest to jak uczysz, a nie fakt, że opowiadasz dowcipy. Funkcje towarzyskie pełnią już koledzy/koleżanki, więc naprawdę to nie jest  aż TAK ważne. A żarty wypowiedziane w nieodpowiednim momencie mogą tylko zirytować czy nawet zdołować. To samo dotyczy do wspomnianej wcześniej postawy "kumpla". Nic na siłę.

5. Bądź trochę wymagający
 Zaraz powiecie "ej, przecież napisałaś, że ma znosić błędy". Napisałam, ale też dodałam, że nie można przymykać błędy tylko poprawiać. Ma prawo oczekiwać choć minimalnych postępów, zachęcać do ćwiczeń dodatkowych, konkursów i zawodów. Lekka surowość jest mile widziana, ponieważ lepiej mnie motywuje niż ciągle obsypywanie komplementami. Oczywiście nie skrajność w skrajność, bo łatwo o załamania nerwowe.

6. Poczucie bezpieczeństwa
Tu mam na myśli wszelkich trenerów i nauczycieli W-F-u. Pomyślicie pewnie "to takie oczywiste"... A wierzcie mi, że nie jest. Nie wiem jak Wy, ale ja potrzebuję pewności, iż ćwiczenia, które wykonuję, nie zagrażają mojemu życiu/zdrowiu. A jeśli są ryzykowne to chciałabym być pod czujną opieką. Niestety, w praktyce często sensei wydaje polecenia (co przypisuję pierwszemu punktowi), żeby poczytać horoskop z ,,Pani Domu" lub spadać na fajkę. Wtedy uczniom odwala i z tego szaleństwa rodzą się co najmniej siniaki. Nawet gdy nie uczestniczę w tym szaleństwie. Albo po prostu robimy źle ćwiczenie. Nawet jeśli wymagają tego krzyki i kary, to wolę przysiady niż złamany nos.    

 A może wy znacie taki ideał? Albo macie inny wzór na perfekcyjnego mistrza? Podzielcie się tym komentarzach! Pozdrawiam serdecznie, a tymczasem wracam do geografii...

 Zauważyłam, że niektórzy ludzie wręcz się obnoszą z tym, że mają taką super pracę, która jest najważniejsza, najtrudniejsza na świecie. Oczywiście dodatkowo muszą ponarzekać jaki to szef niedobry... I właśnie dziś będzie o tym ten krótki, spontaniczny post.
 Lekarz leczy, piekarz piecze, sprzedawca sprzedaje... Każda praca jest ważna, każda ma jakiś wpływ na nasz świat. Brak jednego zawodu czasem może zaważyć na funkcjonowaniu społeczeństwa. Na przykład dziś trudno o naprawione buty, gdyż szewców jest coraz mniej. Dlatego nie ma się z czym obnosić, że akurat Twoja robota jest tą, od której zależą losy świata. Niestety, takie myślenie sprawia, że dochodzi do dyskryminacji innych grup zawodowych, szczególnie tych, do których nie potrzeba wyższego wykształcenia. Nie ma co się śmiać z takiego hydraulika, bo kto ci potem naprawi kran?
 W programie "Na językach" Mikołaj Lizut stwierdził, że modelki mają lekką pracę, bo wystarczy tylko dać dupy... Większej bzdury nie słyszałam! Dziewczyna musi dbać o wygląd i figurę, dobrze wypadać na sesjach, pokazach itp. Na dodatek dochodzi stres związany z castingami. Do czego dochodzę? Że liczni są zdania, że praca w świetle reflektorów lub związana czysto z pasją jak rysownik jest taka prosta, bo dużo zarabia "nic nie robiąc" lub "dobrze się bawiąc". I znowu pudło. Nawet taki największy "nierob" jak celebryta nie ma czasu dla siebie, gdyż żyje z tego, że idzie na te eventy, choć nie zawsze ma na to ochotę. Podpisywać autografy i przytulać fanów, mimo, że często śmierdzą. Co do hobby... Wierzcie mi, większość artystów żyje z zamówień, a te nie zawsze mogą pasować do naszego stylu lub co gorsza, klienci nie chcą im płacić "bo przecież lubisz to robić". Podczas wyboru kariery trzeba pamiętać o wszystkich plusach i minusach jej wykonywania. Nie dajcie się otumanić wizją reflektorów.
 Przejdźmy do narzekania... To, czym będziemy zajmować się w życiu to nasz wybór i tak jak wyżej trzeba przewidzieć co może nas spotkać. Wbrew pozorom na to mamy jakiś wpływ, tylko to kwestia pracowitości i wytrwałości w osiągnięciu celu. A jeśli robota okazała się takim wielkim niewypałem to ją po prostu zmień. Proste. To samo tyczy się przełożonego. Wiem, że ludzie bywają irytujący, ale pamiętajmy, że to człowiek, który bez żadnej łaski dał ci pracę. Równie dobrze mógł powiedzieć ci "spadaj, nie ma miejsce dla ciebie". Dlatego powinno się go szanować, nawet jeśli jest dziwakiem. A jeśli nie, to powtórzę - zmień pracę.