Przemyślenia kolorowej duszy

 Niech od razu post was nie zmyli. Nie jestem z tych dziewcząt, które narzekają jakie to są grube, a przynoszą roczne zwolnienia na zajęcia wychowania fizycznego i uważają go za stratę cennego czasu. W dzisiejszych czasach, gdzie większość spędza czas w trybie siedzącym, jest bardzo ważny, bo to jedyna okazja, by oderwać się od komputera czy lekcji. Nic dziwnego, że jest wiele reklam ze znanymi sportowcami, by nie zwalniać się. Uwielbiam wiele sportów, chodzę regularnie na zajęcia taekwondo. Nie wyobrażam sobie dnia bez odrobiny ruchu... Mimo to W-F nadal jest moim jednym z nielubianych przedmiotów szkolnych (nawet znienawidzona w podstawówce muzyka stała się "spoko przedmiotem"). I rozumiem osoby, przez które jest tak niska aktywność na tych lekcjach. Dlaczego tak jest?
 Przede wszystkim - ocenianie. Sprawność fizyczna jest kwestią indywidualną. Ktoś biega wolniej, ktoś gorzej odbija piłkę od siatkówki. Tego się nie nauczysz w jeden dzień czy tydzień, jak innych przedmiotów. Nie wszyscy może są zdolni i nie wystarczy im przeczytać temat, ale znam wiele przykładów, że jak przysiedli przy tym to zawsze wyrabiali się na chociażby czwórkę. W wychowaniu fizycznym tak nie ma. To dlaczego mam dostać dwójkę i zaniżać ocenę końcową tylko dlatego, że biegam wolniej od moich koleżanek? Staram się z całych sił, a to jest najważniejsze no nie? Moim zdaniem ten przedmiot nie powinien być oceniany jak wdż. Jasne, może i oceny motywują, by ruszyć zad, ale i tak cwaniak zaniesie zwolnienie.
 Drugi powód - nuda, który dotyka mnie od podstawówki. Wtedy pani kazała brać piłki od siatkówki i odbijać w parach, a ona patrzyła jak to robimy. Przez prawie wszystkie lata. Teraz, w gimnazjum jest minimalnie lepiej, ponieważ widać, że pani się stara, by każda lekcja była inna, ale nadal ciągle siatkówka. Żeby nie było lubię tą dyscyplinę sportu, ale ile można? Do zwymiotowania od tej powtarzalności? Myślę, że ten problem może nie dotyka wszystkich osób, ale na pewno wiele z was ma takich nauczycieli, którzy każą brać wam piłki i przez całą lekcję odbijać czy wrzucać do kosza. Już na taekwondo, gdzie koncentruje się głównie na walce jest wielka różnorodność. Rozgrzewka jest inna od drugiej, a z walki uczymy się różnych nowych technik. Dokładnie wymarzony W- F napiszę w innym poście o wyimaginowanej szkole, ale napiszę jej już jedną cechę - by każde zajęcia były niezapomniane.
 Teraz poruszę kwestię, która mnie i mojego otoczenia nie dotyka, ale wiem, że też się zdarza. Kiedyś czytałam, że bardzo dużo osób nie chodzi na te lekcje, ponieważ ma kompleksy. W tej kwestii wiele nie doradzę, bo jak wspominałam mnie to nie dotyczy, a psychologiem jestem kiepskim, lecz mam prośbę do szyderców. Przestańcie się śmiać. Po co tracić czasu na pogaduchy o tuszy kolegi czy krzywych nogach dziewczyny? Tylko niszczycie samoocenę osoby, która wam nic nie zrobiła?

 Praca nad powieścią i różnymi rysunkami wre, ale znalazłam wolną chwilę by napisać na blogu. Teraz podyskutujemy o szczerości.
 Jaka jest definicja szczerości? Kiedyś od pewnej koleżanki, z którą już nie utrzymuję kontakt, powiedziała mi, że taki człowiek jest bardzo wulgarny w słownictwu. W życiu nie usłyszałam głupszego stwierdzenia. Moim zdaniem przeklinanie tylko bardziej wyraża negatywne uczucia, ale to nie sprawia, że od mówienia "k*rw" czy "ch*jów" będziemy prawdomówni. Znam osoby, które nie mają manii kłamania, a obywają się bez tych słów (Co nie znaczy, że nie może paść na ustach wulgaryzm. Samej mi się to zdarza, ale nie lubię jak ktoś nadużywa. To tak w kwestii brzydkich słów.) Jako przykład zapodam właśnie tą osobę, której co drugi wyraz było przekleństwo, a była fałszywa w kontaktach międzyludzkimi np. mówiła, że pewnych ludzi nienawidzi, a jak z nimi rozmawiała to tak się im przylizywała. I nie chodzi o to, że była kulturalna i wyrozumiała dla wroga, ale jak przychodziło do kontaktów w cztery oczy z tymi osobami to była dla nich najlepszą kumpela.
 Może wyrażanie własnego zdania? Jak najbardziej tak, ale łatwe przekroczyć granicę między wyrażaniem swojej opinii, a zwykłym chamstwem. Nie twierdzę, że trzeba owijać w bawełnę, ale powinno się wyrażać co myślimy w kulturalny sposób i kiedy można. Potem takie osoby się dziwią, że kogoś uraziły. Bo przecież byłe szczere. Są oczywiście sytuacje wyjątkowe, gdy tylko bezczelna opinia może coś zdziałać. Ale to są wyjątki.
 Strasznie mnie irytuje, gdy ktoś sądzi, że miły człowiek, która nie ma wroga publicznego numer jeden, nie traktuje ludzi z pogardą jest fałszywa. To świadczy o tym, że jest tolerancyjny dla tych, których nie trawi i nie chce psuć sobie i innym dnia bezsensownymi kłótniami. Nie przepadam za paroma osobami to unikam z nimi kontaktu jeśli mogę, ale zawsze im powiem "cześć". A jak prosi mnie o pomoc, jeśli mam możliwość to jej udzielam. Jeśli nie robi żadnej krzywdy, to dlaczego ja mam ją robić?
 Moim zdaniem szczerość oprócz wspomnianego wyrażania własnego zdania to nie kłamanie - nie tylko w słowach, ale też w intencjach i relacjach. Jeśli kogoś lubimy to tego nie ukrywajmy, jeśli kogoś kochamy to obdarujmy ją czułościami, nie wstydźmy się tego, że jest naszym bliskim. Jeśli za kimś nie przepadasz to się nie przylizuj, ale nie bądź dla niego wredny. Rzecz jasna to nie znaczy, że nie możemy mieć sekretów, ale jeśli ktoś o coś nas pyta to nie kłamać. Bo jest różnica miedzy tajemniczością, a oszustwem.
 Szczerość jest pożądaną cechą? W dzisiejszych czasach, gdzie panuje obłuda to bardzo, ale trzeba przyznać, że ciężko być uczciwym oraz znaleźć osobę, która nie ma manii oszukiwania ludzi. Dzięki manipulacjami kłamstwami wiele można osiągnąć chociażby w karierze czy w kontaktach międzyludzkimi. Tylko wiele osób nie ma takiej zdolności, by robić to perfekcyjnie i jego "przekręty" prędko wychodzą na jaw.
 Czy uważam się za osobę prawdomówną? Staram się taką być. Na szczęście jest coraz lepiej i oszukuję tylko, gdy nie chcę dostać ochrzan za zjedzoną czekoladę :P